Stuur

In de miezerregen zoek ik de weg in Dedemsvaart. De straatverlichting spiegelt vervelend in de voorruit van mijn auto. Ik vaar blind op de routekaart van mijn IPhone. Bestemming bereikt, meldt de telefoon. Ik sta in een doodlopende straat, voor mij een fietsbrug. Waar dan? De enige communicatie gaat via Marktplaats. Maar hopen dat de verkopers die aan hebben staan. Dat blijkt zo te zijn. Binnen twee stuurbewegingen ben ik waar ik wezen moet.

Het aantal ontmoetingen is drastisch afgenomen sinds de lockdown. Als zo’n dan ontmoeting plaats vindt, voelt dat bijzonder. Vanwege het succes van Max Verstappen moest er een racestuur komen. Ik rook mijn kans. “Dat regel ik wel!” Struinen op Marktplaats, het onderhandelen, het ophalen, ik hou ervan. Vandaar mijn rit naar Dedemsvaart. “Kon je het vinden?” klinkt de vriendelijke stem van een blonde dame door het autoraam. Bijna. Ik blijf in de auto zitten, de rug, vandaar. Achter haar drie kinderen. Eentje torst het stuur met de pedalen. We praten. Wat een weer, hè. Nou. Het gaat over niks, toch word ik er blij van. We zijn allebei niet zo handig met Marktplaats dus de betaling gaat via de telefoon. Heel even word ik contactpersoon, genaamd Stuurtje. “Geen zin meer in racen, jongens?” vraag ik de kinderen. Ze hebben een Nintendo, daar past dit stuur niet op, meldt de oudste. Ah, vandaar. Terwijl de elektronische bankier zijn werk doet, wordt de brievenbus geleegd. Het is woensdag, dus de Toren zit ertussen. Of ze de columns wel eens lezen, ben ik op zoek naar een goedkoop succesje. Hoe dat? Ik leg het uit. Ze zal opletten de komende weken. Bij deze. Betaling geslaagd! Tevreden stuur ik terug naar Hardenberg.