Pensioen

Als u deze column leest rest mijn nog een dag in mijn actieve carrière als fysiotherapeut. 40 jaar geleden begonnen in het Röpcke-Zweers ziekenhuis en eindigen in de prachtige praktijk De Haere heeft mij heel veel gebracht. Mijn beroep heb ik tot en met vandaag met heel veel plezier uitgeoefend. Het is geest verrijkend om met zoveel verschillende mensen te mogen optrekken. De meesten gelukkig maar kortdurend maar sommigen ook veel langer begeleiden brengt dat ik ook met mensen van alle rangen en standen, verschillende geloven en herkomst heb mogen werken. Het heeft mij veel gebracht en ik kan mij ook heel goed vinden in de woorden van de schrijver Rutger Bregman dat de meeste mensen deugen.

Het lichaam, en vooral het deel waar ik mee te maken had, het beweegapparaat, is niet veranderd alleen ons omgaan ermee wel. Ik had het voorrecht om in Hardenberg de hartrevalidatie te mogen ontwikkelen. Het was tot begin jaren ’80 waarheid dat als je een hartinfarct had gehad de rest van je leven in rust gesleten moest worden. Hartklachten en bewegen, laat staan sporten was uit den boze. Nu vinden we het heel normaal dat iemand ook zijn sport weer oppakt na de revalidatie. Gelukkig ligt de zinloze 6 weken ligkuur bij een hernia achter ons. Gedoseerd bewegen heeft bewezen veel effectiever te zijn, zelfs meer dan dure operaties.

Als fysiotherapeut mocht ik mensen die een beperking opliepen aan het beweegapparaat weer letterlijk op de been helpen. Begeleiden van iemand die een ernstig ongeluk had gehad en aanvankelijk vreesde dat lopen er niet meer zou inzitten weer te zien hardlopen maakt me blij. Maar ook diegene die wel in de rolstoel beland zodanig kunnen motiveren dat met de rolstoel ook veel kan is prachtig. Van waarde kunnen zijn bij ernstig zieke mensen die niet meer beter worden maar waar een steentje bijgedragen kan worden aan het minder last hebben van hun eigen lichaam door samen met ze toch te gaan bewegen is ondanks de achteruitgang dankbaar werk.

Ik had de baan van mijn leven. En nu komt er een leven na het arbeidsleven. Mensen die mij kennen weten dat stilzitten niets voor mij is, maar toch wil ik het komende half jaar vooral gebruiken om te kijken wat niets doen mij kan opleveren. Gewoon lummelen of vervelen. Onderzoek laat zien dat dit ons brein kan aanzetten tot meer creativiteit. Wie weet wat dit nog gaat opleveren in de komende periode. De columns zullen dan wellicht ook wat makkelijker komen. En mij dus niet benaderen voor een klus de komende maanden, ik ben me aan het hervinden.