Willens en wetens

In aanloop naar de verkiezingen op 22 november aanstaande doen alle partijen hun uiterste best de gunst van de kiezer te winnen. Een beproefd middel daarvoor is het doen van beloftes, bijvoorbeeld in verkiezingsprogramma’s. Afgaand op die verkiezingsprogramma’s, zijn de meeste partijen het over twee dingen eens: het overheidsbeleid is te lang gebaseerd op wantrouwen jegens de burger en de burger heeft op zijn beurt weinig tot geen vertrouwen meer in de overheid. En alle partijen beloven beterschap, alleen over de manier waarop ze dat willen bereiken, bestaan verschillen van inzicht.

Eén van de oorzaken van gebrek aan vertrouwen is het niet nakomen van toezeggingen. Dat zou een aantal partijen misschien wat voorzichtiger moeten maken met het doen van verkiezingsbeloftes, maar dat terzijde. Betrouwbaarheid gaat ook over navolgbaar en narekenbaar zijn. En het gaat over je kwetsbaar durven opstellen en leren van gemaakte fouten. Om dat voor iedereen goed te doen kan best ingewikkeld zijn; de vraag “wat is betrouwbaar” is daardoor niet altijd even gemakkelijk te beantwoorden. Want waar het doorzetten van beleid voor de één goed uitpakt, kan het voor de ander hele nare gevolgen hebben. Dat hebben we op dinsdag 31 oktober ook in de Hardenbergse raad ervaren.

Zoals hij ook zelf die avond heeft gezegd, kun je je afvragen hoe doordacht de uitspraak van de burgemeester een jaar geleden was, over de duur van de opvang van ongeveer 100 asielzoekers en statushouders in Loozen. Aan de andere kant, hoe betrouwbaar is het om zo’n groep na een jaar op straat te zetten, zonder ze een alternatief te kunnen bieden. Want we hebben nog steeds te maken met een landelijk structureel tekort aan opvangplaatsen, terwijl deze mensen hier niemand in de weg zitten. En hoe betrouwbaar is het helemaal om wel de vinger bij een zere plek te leggen (want het moeten terugkomen van een toezegging ís een zere plek), maar niet met iets dat lijkt op een oplossing te komen voor het probleem dat daarmee ontstaat. Als je zo omgaat met mensen die nergens anders naartoe kunnen, wat zegt dat dan over een overheid die er juist ook voor deze mensen behoort te zijn.

Ook de ChristenUnie gaat uit van de veronderstelling dat geen politicus of bestuurder willens en wetens toezeggingen doet die zij/hij niet blijkt na te kunnen komen. Wij hopen bovendien dat er in onze gemeente geen partijen zijn die willens en wetens verdeeldheid proberen te zaaien tussen groepen inwoners. Als je vrede wilt, moet je vrede zaaien.

Simone Hof

fractievoorzitter ChristenUnie Hardenberg