Daarom riep ik u de hele tijd

Ieder mens heef angsten, denk ik. Ik ook. Sommige zijn onverklaarbaar. Waarom is iemand bang voor spinnen, muizen of hoogte? Andere zijn verklaarbaarder. De tandarts kan zeer doen, de dood daar kun je bang voor zijn. Of, zoals ik, als je in je jeugd een paar keer flinke tikken hebt opgelopen door een groep jongens, dan schrik je altijd nog als je zo’n groep tegenkomt. Het houdt niet op, niet vanzelf. 

Ooit overwon ik mezelf. Ik fietste op het boordenpad op een avond en bij een bankje werd een jongen door 6 anderen, leeftijd ca 18, in elkaar geslagen. Ik fietste voorbij en dacht: ik doe niks, ik zie niks. Maar iets in mij vond dat laf en ik draaide mijn fiets om en schreeuwde op mijn hardst: “kappen nou!” De jongens hielden direct op tot mijn schrik en verbazing. Zou ik nu aan de beurt zijn? 

“Meneer, wat dapper van u. We doen een experiment. We kijken wie er stopt en helpt als er iemand in elkaar wordt geslagen. U bent de eerste die stopt.” Mijn adrenaline schoot omhoog en omlaag. Maar ergens blijft zo’n angst dus. 

Een tijdje terug sta ik met mijn fiets in de trein. Er staan er meer. Jongens van 18 tot 25. Gouden tand, gouden horloge, tattoos. Eentje werkt bij de karwei staat op zijn trui. Armen als van veel naar de sportschool. Wit, zwart, maar dat maakt niet uit voor mijn angst. Ik verstijf, zeker als eentje ruig met mijn fiets omgaat en als ik er wat van zeg geen vriendelijk antwoord krijg. Ze gaan met mij de trein uit en ik zet mijn fiets op “boost”. 

Opgelucht rij ik er vandoor. Groot is mijn schrik 900 meter verder. Mobiel uit mijn zak… Nog in de trein of net verloren op straat? Daar komt de karweijongen aan. Op zijn fiets heeft hij mij geprobeerd bij te benen. “Meneer, u hebt uw mobiel verloren. Daarom riep ik u de hele tijd. Hier hebt u hem weer. Ja meneer, er zijn echt nog eerlijke mensen.” 

Ik bedank hem heel hartelijk en hij fietst de ander kant op. Even later komen de jongen met de gouden tand en zijn maat voorbij op hun fatbikes. Ze groeten me hartelijk. Soms moet je door je angst heen leren kijken om een ander echt te zien.

Column even sToren wordt verzorgd door Henk Leemhuis, Karin van Dijk, Bert Nonkes, Wim van der Wel en Rudi Bults.