even sToren

“Ik heb een verrassing!”, roept mijn vrouw, “We gaan morgen met een open dakje. Ik haal hem vanmiddag al op”. Cool, een cabriolet. Heb ik altijd al eens willen proberen. En lekker eten in het vooruitzicht, wat wil een mens nog meer? Mooi weer, da’s wel zo comfortabel met zonder dak. Ook dat is geregeld voor morgen tijdens ‘Verrukkelijk Vechtdal op wielen’. Rijden, eten, puzzelen, heerlijk. Ik ben de 50 gepasseerd, dan mag dat. Kan ik meteen een theorietje factchecken.

Met zonder dakje

Ik ben eenentwintig als ik met vrienden vakantie vier in Amsterdam. Op een avond belanden we in een café en ik raak aan de praat met een toerist. Hij is commandant van een nucleaire basis in Duitsland geweest. Een Amerikaan. Die vertrouwen dergelijke belangrijke functies niet toe aan Europeanen met hun losgeslagen moraal. Dan doen ze liever zelf. Dus…

Hij vertelt me met een knipoog dat hij tijdens zijn diensttijd vanuit Amerika een Corvette heeft laten overkomen. Een Amerikaanse sportauto, mét een open dakje. Dit, om het netjes te formuleren, meer aandacht te genereren van de Deutsche Mädel. Of dat werkte? Ausgezeichnet! Om precies dezelfde reden heeft hij de Corvette in Duitsland omgeruild voor pittige twoseater van Mercedes en die meegenomen naar zijn homeland. Wat aan de ene kant van de oceaan werkt, moet aan de andere kant ook werken, niet dan?

En dan moet dat ook in Baalder werken. Die zaterdagmiddag rijd ik naar de supermarkt. In de cabriolet. En verduld, er draaien hoofden mijn kant op. Vrouwelijke hoofden. Zo gaat dat dus. Ik heb nog steeds last van de hernia en als ik uit een auto probeer te geraken, lijk ik net een giraf met een epileptische aanval. De lage instap van de sportauto helpt ook niet mee. Als ik opkijk, is mijn publiek weg.

‘Verrukkelijk Vechtdal op wielen’ was, mede dankzij het open dakje, een groot succes. Dat dan weer wel…

Bert Nonkes