Durf te dromen

Jaarrekening, perspectiefnota, investeringsagenda, begroting. Allemaal stukken die horen bij de financiën van de gemeente en voor mensen zoals u en ik, bijna niet te begrijpen. Ik hoop dat u nu niet stopt met het lezen van dit stukje .

Ik ben meer dan 40 jaar geleden ooit begonnen op de, wat toen zo heette, boekhoudafdeling van de gemeente Meppel. Eerst samen met een collega in een kamer met een grote machine, waarop je de gegevens van de papieren rekeningen in moest tikken op grote kaarten. Techniek en ik gaan niet zo goed samen, dus altijd als mijn college er niet was sloeg die machine op hol en vlogen de kaarten mij om de oren. Ik was dan ook heel blij dat ik werd bevorderd tot het handmatig bijhouden van de debiteuren en crediteuren lijsten. Echter al gauw leidde dat bij mij tot nieuwe frustraties. Elke week moest je de lijsten nauwkeurig afsluiten. Dat betekende voor mij vaak op vrijdag nog zoeken naar een verschil van 2 cent. 2 CENT!!! Hoewel mijn salaris toen ongeveer 800 gulden bedroeg, vond ik dat mijn tijd beter kon worden ingezet. Kortom, niet lang daarna verhuisde ik naar de beleidsafdeling onderwijs. Helaas ook daar kreeg ik te maken met de financiën van de gemeente. Want scholen bouwen en onderhouden kost nu eenmaal geld en elk dubbeltje moest nu eenmaal driemaal worden omgedraaid. Om het toch allemaal wat beter te kunnen begrijpen ben ik me door studie gaan verdiepen in gemeentefinanciën.

Sindsdien is er natuurlijk, vooral door de computer en regelgeving voor overheidsfinanciën veel veranderd. Toch is één ding binnen de gemeente altijd overeind gebleven. Er wordt eerst gekeken hoeveel geld het uitvoeren van plannen kost. Daar zit voor mij dan ook nog steeds frustratie. Ik vind dat je als gemeente moet durven dromen. Begin eens met het ideale plaatje. Kijk wat dat kost, maar vooral wat het opbrengt. Vooral die opbrengsten worden vaak buiten beschouwing gelaten. Dit omdat het welbevinden van mensen heel moeilijk concreet in geld is uit te drukken, terwijl dat toch, om het maar even plat te zeggen, belangrijker is dan stenen. Voor D66 komt dan ook eerst de vraag welk effect heeft het uitvoeren van bepaalde plannen op het welbevinden van mensen in het algemeen en wat levert het voor de lange termijn op. Daarna gaan we kijken hoe we het kunnen bekostigen. Eigenlijk net zoals ik het thuis ook doe. Liever een keer een grote investering in een nieuw dak dan vaak lapwerk. Is vaak net zo duur en levert veel meer kopzorgen op. En natuurlijk ben ik in de gelukkige omstandigheden dat we thuis daarvoor jaren hebben kunnen sparen, maar ook prioriteiten hebben moeten stellen. Neem van mij aan dat creativiteit dan een uitkomst is. Dat zou D66 graag meer terug zien in de keuzes die we als raad maken.

Marjo de Greef

D66