“Mensen in nood moet je helpen”

“Met handen en voeten, ‘steenkolen-engels’ en met behulp van google translate kom je een heel eind”, zegt Thomas Braaksma uit Hardenberg over de communicatie met 3 Oekraïnse gasten, die sinds kort liefdevol in zijn gezin zijn opgenomen in afwachting van de ontwikkelingen in hun eigen land.

Dat er oorlog in Oekraïne is kan niemand ontgaan zijn. Zo ook de familie Braaksma niet, die vorige week de koe bij de horens gevat heeft en naar Medyka bij de Poolse grens is gereden om Oekraïnse vluchtelingen op te halen. “Ik zat naar het journaal te kijken en de gruwelijke beelden van een moeder met kinderen, die afscheid namen van man en vader omdat hij de grens niet over mocht, raakten mij enorm. Ik ben zelf vader van 3 kinderen en kan mij niet voorstellen hoe het moet voelen om je vrouw en kinderen achter te laten. Dat wil niemand. Dat beeld was uiteindelijk de trigger voor mij om in actie te komen en te besluiten naar de Poolse grens te rijden en mensen op te halen. Uiteraard met volmondige toestemming van mijn vrouw en kinderen. Je kunt niet lijdzaam toezien hoe anderen lijden in de wetenschap dat je zelf een goede baan hebt en een kast van een huis met voldoende ruimte voor een paar extra mensen,” meent Thomas, die meteen veel bijval kreeg van met name naaste familie.  

“Uiteindelijk zijn we met 4 auto’s circa 1500 km naar de Poolse grens gereden om vluchtelingen op te halen. Hoewel wij plek hadden voor 17 mensen zijn we uiteindelijk met 9 vluchtelingen thuis gekomen. Begrijpelijkerwijs waren de vluchtelingen ook wantrouwend en bang voor bijvoorbeeld mensensmokkelaars”, vertelt Thomas. 

Hij en zijn gezin uit Baalder hebben onderdak geboden aan een moeder met haar 10-jarige dochter en een vriendin van de vrouw. De overige zes vluchtelingen zijn ondergebracht bij de ouders van Thomas in Nieuwlande. 

Gewoon Doen!

“Het gaat goed met onze gasten, die zich heel bescheiden opstellen”, vertelt Thomas.

 ”Ik heb gezegd: ‘our house is your house’, maar je merkt dat onze gasten terughoudend zijn in het aannemen van dingen, die wij hun aanbieden. Zoiets moet misschien ook gewoon groeien. Je merkt ook wel dat ze angstig zijn en verdrietig, maar tegelijk ook heel dankbaar voor alle hulp”. 

Hoe lang ze blijven? “Geen idee! We volgen de ontwikkelingen in Oekraïne en oriënteren ons ondertussen op de mogelijkheden voor bijvoorbeeld een verblijfsvergunning of dergelijke. Ik ben niet iemand die een heel plan van tevoren van A tot Z uitwerkt. We zien wel wat er op ons afkomt. Dit is ook niet de tijd om te aarzelen, maar om te doen!”, vindt Braaksma, die het als christen vooral ook als taak ziet om mensen in nood te helpen.