Beste meneer de futurist,

Onlangs mocht ik een lezing van u bijwonen. U blijkt heel Bekend te zijn: een trendwatcher die de hele wereld over reist en te zien is op televisie om te vertellen over hoe de wereld er uit zal zien. Ik hoor u enthousiast vertellen over de chip in uw hand: hoe handig dat is en dat u niet kunt wachten tot er chips geïmplanteerd worden in hersenen van mensen. Dit alles geïllustreerd met gelikte, flitsende beelden en filmpjes. Daarin komen zelfrijdende voertuigen voorbij: met een grapje dat die hier in het Oosten nog niet veel rijden, maar wel in de Grote Steden. Daardoor staan de eerste haartjes op mijn arm overeind. Toch probeer ik objectief en open te luisteren, want ik ben van nature nieuwsgierig en leergierig. U vervolgt uw verhaal dat bedrijven, organisaties en mensen moeten veranderen, want door alle technologische ontwikkelingen verandert onze wereld. Er volgen voorbeelden van fabrieken en havens waar alles al door robots geregeld wordt en ik hoor u heel vaak zeggen: “Hier zijn geen mensen meer voor nodig.” Dat vindt u ‘gaaf.’ Wat ik dan weer grappig vind, want ‘gaaf’ is tegenwoordig een ouderwets woord. De ‘skills’ moeten veranderen vindt u, want kinderen leren nu voor beroepen die straks niet meer bestaan. U zegt iets over het onderwijs en hoe dat stil staat en dat je door games in te zetten de kids weer aan het leren krijgt. Tja, toen kon ik niet meer objectief luisteren, want daar ligt wel mijn passie. Dus we moeten de kinderen opleiden voor programmeurs van al die robots. Hier slaat u de plank volgens mij mis: de wereld bestaat niet uit denkers alleen namelijk. Overal om ons heen hebben we de aanpakkers nodig! Er zijn niet voor niets campagnes gaande om tieners enthousiast te krijgen voor het werken met de handen. Die groep is heel belangrijk, maar volgens u heeft die straks niets te doen, want daar hebben we dan robots voor. Een robot verzorgt niet iemand die bijkomt uit narcose. Het bijzondere van mensen is namelijk dat ze een hart hebben. Dat geven we kinderen ook mee: heb hart voor elkaar. Misschien ben ik een oude zeur, dat sluit ik niet uit. Ik heb ook positieve dingen onthouden: dat er naast een directeur ook een starter van 24 jaar mee moet lopen in bedrijven. Die bezitten de denkwijze van deze tijd: de creatieve denkers. Daar heeft u een goed punt en dat geef ik ook mee aan mijn kinderen. Op uw site staat dat u bij mensen een frisse en nieuwe mindset wilt injecteren. Dat is nu precies het verschil tussen u en mij. Injecteren: alleen het woord al. Ik laat het de mensen liever ervaren en voelen: met hun hart. Dat punt wilde ik toch even maken. Zonder naald.