Rebels

Het was er weer tijd voor! In Dedemsvaart konden we genieten van het Strawberry festival. Wij hadden kaartjes én zin om te gaan. Eindelijk kon ik mijn nieuwe jurk aan: die was perfect voor deze dag. Terwijl ik mijn haar in model deed had mijn man het idee om samen op de brommer te gaan. Het was maar vijf minuutjes rijden. Hij heeft een ouderwets brommertje, voor de kenners: een Honda C50 uit 1970 en voor de anderen: een wit met zwarte. Dat leek me een goed idee. Ik zag het voor me: met mijn wapperende krullen en zwierige jurk achterop de brommer bij de liefde van mijn leven. Ineens bedacht ik dat ik dan wel een helm op zou moeten: weg wapperende krullen. Hoe het kwam weet ik niet, maar ik zei het echt: “Zal ik de helm thuislaten?” Mijn man keek me met verbazing aan. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik zoiets nooit doe. Er kwam een twinkeling in zijn ogen en hij besloot om ook geen helm op te doen. Dat zouden we doen: twee recalcitrante boomers op de brommer naar het festival! Na 3 minuten rijden riep mijn man: “Motoragent! Snel, ik stop en dan pruts ik aan de brommer.” Dat deden we en terwijl de agent voorbij reed verschroeide ik mijn blote been aan de hete uitlaat toen ik daar heel ‘relaxed’ tegenaan stond. Opgelucht reden we verder, met mijn hart in mijn keel. Dom, we hadden het kunnen weten. Natuurlijk kwam hij terug. Het zwaailicht ging aan en we moesten stoppen. De agent keek streng, maar voordat hij iets kon zeggen was ik hem al voor. Ik bekende gelijk schuld. Ja natuurlijk was het onveilig en onverantwoordelijk, dat wisten we en het het speet ons enorm. We zouden het nooit meer doen! Hij verblikte of verbloosde niet, maar begon over de verzekering en dat hij dagelijks 100 Euro aftikte per ‘vergeten’ helm bij de jongelui. Dit zou een duur festival worden. “Zul je net zien!” Flapte ik eruit: “Het is de eerste keer van ons leven dat we iets rebels doen! We houden ons normaal altijd aan de regels!” De agent keek ons doordringend aan en gaf ons voor deze keer een waarschuwing, maar we mochten zo niet meer rijden. Hij was net weg en we stikten van de lach. We belden onze zoon of hij de helmen wilde brengen. Die kon het niet geloven: Jullie? Aangehouden? In de auto van de buurman kwamen ze met de helmen aangescheurd. Het was ons wel duidelijk: dit was karma. En ook de moraal van dit verhaal: Gewoon Niet Doen. Houd je aan de regels! Geen rebelse dingen doen als je daar niet geschikt voor bent. Of toch wel... Dan heb je gelijk (wapperende) stof voor een column.

De column even sToren wordt verzorgd door Henk Leemhuis, Karin van Dijk, Bert Nonkes, Adrian Verbree en Rudi Bults