Zoektocht

Kent u dat gevoel ook. Je bent op zoek naar een artikel of een passage in een boek, weet in je beleving zeker dat je het hebt gelezen in het blad dat je voor je hebt maar je kunt het niet vinden.

Zoiets overkwam mij twee weken geleden. Ik sloeg de Toren op en als columnist ga ik altijd eerst op zoek naar de zielenroerselen van mijn medecolumnisten. Ik durf hier ook wel te erkennen dat ik ook op zoek ga naar mijn eigen column. Als het weer in de Toren staat is het net een beetje echter dan als ik het bestand opstuur. Maar tot mijn grote schrik kon ik de column Even sToren niet vinden. Ik heb ons weekblad vaak doorgebladerd alvorens ik toch vond wat ik wilde lezen. De redactie had ons columnisten al wel verteld dat de lay-out zou veranderen. Gelukkig gaat de Toren ook met de tijd mee. Ik snap heel goed dat veranderen moet om vooruitgang te krijgen. In de whatsapp groep van de columnisten ging het los. Onze smoeltjes weg, maar ook ons mooie logo heel pieterpeuterig. Als columnisten willen we graag iets doorgeven en gezien worden. Dat de column niet zoals bij Katja Ollongren met drie woorden op schrift een land aan het wankelen brengt is helder.

De column is bedoeld om de aandacht te trekken. En dat begint met een foto bij de column. In 2017 begon ik en elke keer na het verschijnen geniet ik van de opmerkingen en kritieken. Daar doe ik het voor. Ik wil heel graag gelezen blijven worden. Maar ik wil ook gezien worden als columnist. Ik hoef echt niet op de voorpagina maar zo anoniem als het de afgelopen weken maakt me wel triest. Het stoort me dat ik weggestopt wordt. Ik broed op een manier om de redactie van de Toren te prikkelen om de column even sToren weer een gezicht te geven. De afgelopen weken wordt er politiek veel moties ingediend maar die leiden ook tot niets. De straat op is zo wanhopig.

Als trouwe lezers nu eens aan de bel trekken bij de redactie om ons te steunen?

Henk Leemhuis