Broeders en zusters, van hier tot gender…

Met de blosjes nog op de wangen, kunnen de meesters en juffen weer opgelucht ademhalen. Ze zijn de Week van de Lentekriebels weer zonder kleurscheuren doorgekomen… Sinds de lancering van het verplichte kerndoel over het respectvol omgaan met seksualiteit en diversiteit, zorgt het thema voor de nodige ophef. Scholen mogen zelf bepalen hoe de lessen worden ingevuld en stemmen daarmee de lessen af op hun eigen leerlingen. Dat gebeurt bij andere vakken ook, dus je zou zeggen dat hen dat wel is toevertrouwd. Toch maakt het onderwerp veel los. Voor- en tegenstanders buitelen in talkshows en krantenartikelen over elkaar heen. De Week van de Lentekriebels komt daarmee zo onder een vergrootglas te liggen dat je er geen blosjes van op je wangen, maar het schaamrood op je kaken krijgt.

Het lijkt wel dat er in discussies geen middenwegen meer bestaan. Vanuit de verste uiteinden wordt elkaar de maat genomen. Of je vindt dat kleuters uit moeten kunnen leggen waar elke letter van de lhbtiqa+-afkorting (er lijkt elke week een letter bij te komen…) voor staat of je ontkent in alle toonaarden dat er überhaupt andere relatievormen bestaan. Je wordt geacht je in allerlei bochten te wringen om maar de juiste woorden te kiezen. Straks klinkt er een ‘broeders en zusters van hier tot gender’ van de preekstoel of durven kippen geen eieren meer te leggen omdat ‘hen’ alleen nog maar genderneutraal betekent in plaats van vrouwtjeskip. Of doen we er alles aan om zo hard mogelijk uit te halen naar mensen die anders in het leven staan?

In zijn laatste voorstelling gaat Stef Bos in op deze kwestie. Hij vraagt zich af waarom op formulieren gekozen moet worden tussen ‘man’, ‘vrouw’ of ‘kruisje’. Zou op formulieren niet gewoon één hokje moeten staan: ‘mens’? Waarom wordt persoonlijkheid in de eerste plaats afgemeten aan geaardheid, een mens is zoveel meer dan dat. Misschien wordt het wel tijd voor de Week van Wees Jezelf. Je kunt tegenwoordig zoveel worden, blijf maar gewoon jezelf…