Pauze

Na de lange grijze winter jeuken de handen. Wat moet er nog een hoop gebeuren voor de kalfjes weer bij de kudde kunnen en de gasten van hun plek op ons erf kunnen genieten. Het geduld wordt op de proef gesteld: dan vriest het weer, dan regent het, echt mooi werkweer wil het maar niet worden. En dus krijgen binnen de administratieve zaken alle aandacht. Elk jaar moeten boeren de gecombineerde opgave voor 15 mei in het computersysteem van onze overheid doen, anders volgen er verregaande (financiële) maatregelen. Vroeger heette het de mei-telling. Klinkt eenvoudiger en dat was het ook. Door de vele nieuwe zaken vanuit Den Haag en de EU, blijkt het dit jaar echt een opgave. Buiten is er niets veranderd, maar op de computer blijkt mijn erf plots in een spaghetti van lijnen en lagen veranderd. Een perceel dat in de computer 3 percelen wordt, extra namen krijgt, grenzen die toegevoegd moeten worden, rode vlaggetjes die dan verschijnen. Het is een wonderlijk ingewikkeld en bizar gebeuren. Al 22 jaar doe ik zelf de gecombineerde opgave. Ook dit jaar begon ik vol goede moed, ondanks de vele verontrustende berichten van collega-boeren. Maar hé, ik ben universitair geschoold, heb een verleden in de software-ontwikkeling, al vele webinars gevolgd en begin op tijd. Dat gaat mij natuurlijk niet gebeuren. Maar toch, gaande de digitale boerenlandweg zakt de moed me in de schoenen. Tijd voor pauze. Een wasje, voer voorzetten en weer inloggen. Inmiddels driftig. Pauze. Toch snel even de tuinbonen in de moestuin zetten. En door. O, het systeem loopt vast. Pauze. Zo worstel ik me al dagen door de krochten van het systeem. Eigenlijk is het niet te doen. Inmiddels ben ik er bijna. Nog een laatste vinkje vergaren en een druk op de verzendknop. Gelukkig maar, want de zon lonkt en de weersvoorspellingen zijn goed. Ik wil naar buiten waar het betere werk wacht. En waar de diercodes als echte koeien in de wei lopen en de pauzes er zijn om er van het erf te genieten zoals het er in werkelijkheid uitziet.

Antje Kingma

Boerhoes