“Elk huwelijk is mooi en uniek”

“Neem de tijd om te genieten van het leven”. Dat is een boodschap, die Jenny Weitkamp-Post in haar functie van Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand (Babs) in de gemeente Hardenberg, naar eigen zeggen, heel vaak aan pas getrouwde echtparen heeft meegegeven. Een boodschap, die ze zelf ook ter harte neemt, want Jenny is er na 32 jaar mee gestopt. 

Vrijdag 20 mei trad ze voor het laatst als trouwambtenaar op tijdens de huwelijksvoltrekking tussen Richald Dijk en Joyce Kikkert. “Heel mooi en tegelijk heel bijzonder, want ik heb ooit ook de ouders van Richald mogen trouwen,” vertelt Jenny.

Bijna 1750 huwelijken heeft Jenny mogen sluiten. De 66-jarige Heemsenaar heeft er stuk voor stuk goede herinneringen aan. “Ik heb lang rondgelopen met het idee om te stoppen, maar uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik ben nog goed gezond, wil nog heel veel andere dingen doen en maak graag plaats voor een nieuwe generatie,” aldus Jenny, die onlangs ook afscheid heeft genomen als leerkracht bij de Ds. Doekesschool.  

Eervolle taak

Jenny was pas 34 toen ze door Burgerzaken, waar ze eerder had gewerkt, benaderd werd met de vraag om ‘Babs’ te worden. “Dat was toen best bijzonder, want meestal werden destijds alleen mensen voor zo’n functie gevraagd, die al wat meer levenservaring hadden. Uiteindelijk heb ik wel ‘ja’ gezegd en er nooit een minuut spijt van gehad. Het is ontzettend fijn om als Babs te mogen fungeren. Ik heb het ook altijd als een hele eervolle taak beschouwd. Vaak ook wel spannend en altijd tijdrovend, want je doet het niet zomaar even. Je moet je goed voorbereiden, je verdiepen in de huwelijkskandidaten en overal op voorbereid zijn. Zo had ik bijvoorbeeld altijd een schaar, pleisters, naald en draad, maar bijvoorbeeld ook een extra paar panty’s in mijn tas, want er kan tijdens een ceremonie van alles gebeuren en dan moet je improviseren. Ieder huwelijk is mooi en uniek en je wil tenslotte dat alles op zo’n dag perfect verloopt”.

Genoeg te doen  

Jenny kijkt in grote dankbaarheid terug op haar jaren als babs. “Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven, maar dat doe ik niet. Ik koester wel de herinneringen aan heel veel lieve mensen, die ik heb mogen leren kennen en ben dankbaar voor hun openheid en het vertrouwen dat ze al die jaren aan mij hebben gegeven. Voor mij is het nu tijd voor andere dingen, zoals oppassen op de kleinkinderen. Ook wil ik mijn vroegere bezigheden in de terminale nachtzorg te zijner tijd weer oppakken en genieten van hobby’s als fietsen, wandelen en creatief bezig zijn. Vervelen komt in mijn woordenboek niet voor en ga ik dan ook zeker niet doen.”