Het kan!
wo 16 december 2020 even sToren
Een uitgemaakte zaak: bij ons zou er nooit een hond komen. Ik heb een hondenfobie en mijn leven werd daar ook door beheerst. Met mijn kinderen heb ik nooit door het park gewandeld, ik meed boerderijen tijdens het fietsen en collecteren deed ik om die reden ook niet. En toch ergens knaagde het wel: mijn man en kinderen wilden al jaren niets liever dan een hond, wat ik tegenhield. We verhuisden en wonen nu buitenaf en dat zette me toch aan het denken. Soms moet je uitdagingen aangaan vind ik en dit was een echte! Wel op mijn voorwaarden natuurlijk: ik zocht het ras uit en mijn man moest dan naar de puppycursus (te eng voor mij met die andere honden), ook het uitlaten was voor de mannen. Zij wilden immers een hond.
En toen was het zover: Benno kwam bij ons in huis. Ik durfde hem te aaien en hij leek zich bij mij echt veilig te voelen. Mijn moedergevoelens werden weer aangewakkerd en de puppy-oogjes deden hun werk. Ik liep kleine stukjes met hem. De puppycursus was net op de avond dat mijn man niet kon en dus ging ik toch maar overstag. Ik was zelfs degene die hem op commando leerde zitten. Er is door Benno een wereld voor me open gegaan. Gek genoeg is mijn angst voor honden helemaal weg. Ik betrap me erop dat zelfs Ãk roep: “Hij doet echt niets hoor!â€. Hij zorgt ervoor dat ik toch naar buiten ga met slecht weer zodat hij met z’n vrienden kan spelen en ik gezellig kan kletsen met hun baasjes: een fijne groep mensen die ik anders vast niet ontmoet had. Ook is het huis een stuk netter nu: hij heeft namelijk een aantal autistische trekjes. Zodra er ergens een tas staat of een jas ligt die er niet hoort, raakt hij in paniek. Heel handig, want er slingerde hier nogal eens wat. O ja, nog een klein karma dingetje. Was ik heel bang voor honden: Benno is heel bang voor mensen, behalve als er een hond aan vast zit. Dat krijg je er nu van. We helpen hem erbij en ooit zal het goed komen. Kijk naar mij!
Karin van Dijk
