Op naar de camping

Vanaf 1 april (echt waar) zijn we gestationeerd op de camping. Weg van huis en haard. We voelen ons best een beetje Statenloos. Bijna een kwart eeuw gewoond aan de leerte in n’ham. Met veel plezier, genoten van noaberschap,  veel vrijheid en pure natuur. Maar zoals aan alles kwam ook hieraan een eind. Het werd te groot, niet dat het echt groter werd, maar wel voor ons gevoel. Grote tuin met veel onderhoud en mede daardoor werd de kwaliteit van leven en genieten nogal eens op de proef gesteld. Altied ant wark, achteran kloar koj veuran weer begin’n  dus nooit kloar. Het is helemaal niet om te klagen, want er waren nog steeds veel meer voordelen dan nadelen, maar toch ook de leeftijd begon steeds meer mee te spelen. Mangs zere bott’n en doodmuu maar ok wel eens gewoon te lui umme wat te doen. Dus zodoende noe op zuuk noar iets kleiner of noar een appartement.(dagelijks op Funda). Van een geheel andere orde is nog steeds de oorlog in Oekraïne. Niet te beschrijven wat daar allemaal gebeurt. Angstaanjagende en mensonterende beelden. De Russische leider en z’n jaknikkers (de doema) moeten zich de ogen uit de kop schamen voor al dat meedogenloze geweld. Ik hoop en bid dat onze GROTE GOD, hier gauw een eind aan maakt. Er staat in de Bijbel dat gebeden kunnen helpen, ik hoop ook op uw gebed voor algehele Vrede en wederopbouw van Oekraïne, Syrië en alle andere oorlogsgebieden, en ook dat alle vluchtelingen goed worden opgevangen. Als ieder Mens, 1 ander Mens gelukkig zou maken, wat zou de Wereld dan GELUKKIG zijn. Op de camping  hopen wij ook gelukkig te zijn, en de ander gelukkig te maken.

Henk Jansen