“Heb je daar wel tijd voor?”

We krijgen deze vraag wel eens gesteld als er in het nieuws komt dat de politie een bekeuring uitschrijft, ondersteunt aan een goed doel, met jongeren een balletje trapt of op de markt even kletst met omstanders. Of we niet beter boeven kunnen gaan vangen. Maar ook dit hoort bij ons werk.

Enkele weken geleden las ik ook deze reacties op social media toen collega’s in het land een ‘drive-by’ organiseerden om een ernstig zieke collega een hart onder de riem te steken. “Of we hier wél tijd voor hadden”.

Ik kan u zeggen dat we, als collega’s in een politieteam, een bijzondere band met elkaar hebben. Als je al jaren met elkaar werkt en een aantal diensten per week met elkaar zit ‘opgescheept’ bespreek je zaken en weet je dingen van elkaar die je in andere beroepstakken wellicht niet bespreekt of weet.  We maken dingen mee die een ander zich niet snel kan voorstellen. We vertrouwen op elkaar in spannende momenten en steunen elkaar in moeilijke situaties en in de tijd er na. We lachen en huilen met elkaar. Collegialiteit staat hoog in het vaandel. Om deze reden maakten die collega’s toen een ‘drive-by’. Een kleine moeite, maar met een onuitwisbare herinnering.

En om diezelfde reden brachten wij kortgeleden, samen met leden van de brandweer, een laatste groet aan een collega die op veel te jonge leeftijd overleed. Op de dag van de begrafenis reed een motorescorte voor aan de indrukwekkende stoet, collega’s stonden in een erehaag langs de route. Dit was voor ons de mogelijkheid om er nog één keer voor hem te zijn, om hem nog één keer te bedanken voor zijn collegialiteit, voor de steun en het luisterend oor dat hij aan anderen bood, voor het lachen en voor het huilen.

Ja…... daar maakten we tijd voor.

Rust zacht, Martijn.