Plons

Nog anderhalve week dan is het echt zo ver: ik ga een voorstelling geven! Een initiatief vanuit de Voorveghter toen het maximale aantal bezoekers 100 was. Iedereen uit de regio die podiumambities had mocht de sleutel een avondje lenen. Mooi voor de theatertechnici die daardoor aan het werk blijven en voor degene die er van dromen om ooit op het podium te staan. De lockdown kwam, en de datum werd vooruit geschoven. Fijn voor een uitsteller, zoals ik. Hoe meer versoepelingen er nu komen des te meer ik juist verstijf. Het is nu wel heel ECHT. Er zijn nog maar een aantal kaarten en dan zit het vol. Ik schrijf en ik schrap en lees al mijn steekwoorden weer door en luister de opnames van de liedjes terug. Details worden nu ook belangrijk: ik rijd naar het Hattematbad voor een zwemhaak en struin kringlopen af voor een schort. Ik droom over heel vals gezang of dat er helemaal geen geluid meer uit me komt. Er duiken overal mensen op die me vertellen dat ze kaartjes hebben, wat leuk! Dat betekent dat ik bijna alle aanwezigen ken. Op de opmerking dat het stoer is reageer ik wat mompelend. Tja, wat is stoer? Ik kan niet meer terug. Mijn leerlingen leer ik altijd over de leerkuil: je zit op een bepaald moment onderin die kuil bij uitdagingen. Dat is het punt dat je op wilt geven, dat je denkt dat het je nooit gaat lukken. In mijn geval is die kuil een zwembad: ik lig nu zo’n beetje op de bodem. Past mooi bij mijn titel: ‘In het diepe’. Gelukkig weet ik dat ik wel weer boven kom. Nog even doorzetten en dan is het zover. Zondag 3 oktober plons ik er echt in. Ik heb er enorm veel zin in en tegelijk doe ik het in mijn (zwem)broek. Gelukkig heb ik de zwemhaak achter de hand.

Karin van Dijk