Oppassen

Het is zondagmiddag en ik realiseer me ineens dat ik de column nog moet afschrijven voor morgen. Best lastig gezien we vandaag ook oppassen op onze zeven klein- en pleegkinderen. Geen ideale omstandigheden voor een moeilijke column dus. Die had ik oorspronkelijk namelijk wel gepland. Maar gedurende de week was ik al tot inkeer gekomen dat die column, over de tegenstellingen die in de samenleving zijn ontstaan door corona, weinig zinvols zou bijdragen. Hooguit dat het de tegenstellingen nog iets groter maakt. Dus ik houd het bij een ander onderwerp dat me nogal bezighield. We hebben na een huizenjacht van ruim anderhalf jaar, namelijk eindelijk dat huis kunnen kopen waar we samen met onze dochter en schoonzoon naar op zoek waren. Een oude boerderij groot genoeg voor twee gezinnen, en ook nog eens gesitueerd midden in de natuur van het prachtige Reestdal. Dit betekent ook dat we onze eigen huizen gaan verkopen. En dat kan ik u vertellen, gaat heel anders dan vroeger! Niks meer wachten op de kopers, nee hoor. De makelaar komt, bepaalt de ‘vanaf bieden’ prijs, en maakt tegelijkertijd een afspraak voor de bezichtigingen. Ongelooflijk maar waar. Direct nadat de woningen op Funda staan, melden zich de belangstellenden. Twee weken later zijn de bezichtigingen. Bijna dertig bezichtigingen verder komt nu het tweede huis aan de beurt. En dat is dus morgen. Dat is trouwens ook de reden dat wij vandaag de kinderen opvangen, zodat dochter en schoonzoon de boel nog even netjes aan kant kunnen maken. En hoewel kinderen over de vloer altijd gezellig is, merk ik dat het een slechte combinatie is met het schrijven van een column.

Rudi Bults