Neudig

Het is meer dan 30 jaar geleden, dat ik Pa regelmatig aan zijn kop zeur om de auto. Ik heb namelijk net mijn rijbewijs. En ik wil maar één ding en dat is rijden! “Is dat nou neudig?” bromt Pa. Nee, tuurlijk niet. En ik begrijp zijn scepsis: de auto is letterlijk zijn bewegingsvrijheid. Achttienjarigen met een vers rijbewijs; je moet er niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren. Maar het begrip is wederzijds en zo toer ik toch regelmatig door Stadskanaal en omstreken in de mintgroene Toyota Corolla. Die middag heeft het geregend en gevallen blad maakt het wegdek glad. Uitkijken dus. Plots zie ik uit mijn ooghoek het meisje waar ik verliefd op ben. Met een andere jongen. Met een brommer. Een Honda MTX. Zo’n apparaat waarvan meisjes onder de indruk raken. Ik geef een ruk aan het stuur, het grasveld op. Een auto maakt meer indruk dan een brommer, toch? Ik trap op de rem om vlak achter de protserige tweewieler tot stilstand te komen. Ten minste dat is het plan. De voorwielen blokkeren braaf als ik het pedaal in duw, en verliezen hun grip in het natte gras. Sturen is zinloos. Even later staan we met zijn drieën onthutst bij de puinhoop. Het achterspatbord van de MTX wijst naar boven. Het rechter voorlicht van de auto is aan gruzelementen. Het meisje en de jongen zien eruit alsof ze zojuist ternauwernood aan de dood zijn ontsnapt. En laten we wel zijn, dat is ook zo. Ik zou op excuses moeten maken, maar het enige waar ik kan denken is: Pa!! Als ik me uiteindelijk die middag thuis meld en het verhaal vertel, hel en verdoemenis vrezend, kijkt Pa mij vorsend aan: “Was dat nou neudig?”

PS Met dat meisje is het niks geworden.

Bert Nonkes