Hoogtevrees

In 1991 leer ik Erna kennen. We krijgen verkering en in 1993 gaan we op vakantie naar Parijs, de stad van de liefde. En de Eiffeltoren...
We brengen de dagen door met lange wandelingen in de stad en lezen voor de tent. Op zekere dag moet het er dan toch van komen: de Eiffeltoren...
Ik heb hoogtevrees. Maar dat vertel je niet in de prille fase van de verliefdheid aan je verkering. “Durf je?” vraagt Erna. Tuuuurlijk! Waren die traptreden maar dicht geweest in plaats van roosters waar je dwars doorheen keek. Maar helaas, wanneer ik naar beneden kijk, zie en voel ik de grond onder me wegzakken. Ik haal de eerste verdieping. Erna huppelt met haar lichte rugzakje en wapperende haren over het dek. Ik sta echter als vastgelast aan een stalen spant in het midden van het plankier. “Kom, we gaan naar de tweede verdieping”, stelt ze lachend voor. Op dat moment zei mijn blaasspier: “Als jij één voet op die trap zet, dan gaan ik in staking!” Ik piep: “Ik ben nog lang niet uitgekeken hier. Ga jij maar vast. Ik kom zo!” Eerst tijd kopen, dan zou ik wel verder zien. Als in een nachtmerrie zweet ik naar de tweede verdieping. Eenmaal verenigd constateert Erna dat kaartjes voor de lift naar de top wel heel duur zijn. Al was Gustav Eiffel uit de dood opgestaan en had voor ons de liftdeur opengehouden, ik had bedankt.

“Jij was bang, hè?” maakt Erna de rekening op als we weer voor ons tentje zitten. “Ja”, verzucht ik, blij dat ik de schijn niet meer hoef op te houden. “Geeft niks.” zegt ze. Met deze vrouw ga ik trouwen.
De volgende dag vetrekken we. Vanuit de trein zie ik dat op de Eiffeltoren de lampen worden ontstoken. “Kijk eens,” zeg ik tegen Erna, “Mooi, hè..”

Bert Nonkes