Delen

Vier jaar geleden had ik een goed, maar ook emotioneel gesprek met de kinderen van groep acht. Er was een prachtig jongetje gestorven in Dedemsvaart. Mick was net vier jaar geworden. Hij had al op jonge leeftijd een nieuwe lever nodig. Ondanks twee transplantaties heeft hij het niet gered.

Veel kinderen hebben hem gekend en we praatten over hoe hij was en dat hij nog maar net naar school ging. Even later kwam de volgende vraag: “Maar juf, waarom moest hij zolang wachten?” Een gesprek over orgaandonatie ontstond. Er waren kinderen die er veel vanaf wisten, maar toch ook een aantal die er nog nooit over hadden nagedacht. Wat kun je eigenlijk allemaal doneren en mag je dat zelf kiezen? Natuurlijk wilden ze ook weten of ik donor was. Dat ben ik al sinds mijn twaalfde. Eerst met een rood donorcodicil in mijn portemonnee en later heb ik mijn keuze in het donorregister vast laten leggen.

Voor mij is het vanzelfsprekend om mensen te helpen na mijn dood. Dat mensen een andere mening hierover hebben vind ik ook prima: gelukkig kan dat in Nederland. Vier jaar geleden vertelde ik de kinderen over België: dat ze daar een wet hadden waar je donor bent, tenzij je aangeeft dat je het niet wilt zijn. Wat zou het goed zijn om dat ook in Nederland te hebben, dacht ik nog. En het is zover: vanaf deze week komt er voor iedereen boven de 18 jaar die nog niets heeft vastgelegd een brief. Daarin wordt aan je gevraagd wat je keuze is. Op Facebook las en lees ik bijzondere reacties hierop. Dat het bijvoorbeeld belachelijk is dat de regering je leven bepaalt. Iedereen heeft recht op een mening. De angst dat je gelijk al geregistreerd wordt als donor is ongegrond. Je hebt een keus. Als je niet antwoordt, krijg je eerst nog een brief en daarna nog één waarin staat dat je geregistreerd wordt als ‘geen bezwaar tegen orgaandonatie’. Ook dan nog kun je altijd aangeven wat je wilt.

Hier thuis hebben we de gesprekken ook gevoerd. Op school blijf ik dat ook doen, kinderen zijn prima in staat om hierover na te denken. Vanaf 12 jaar mogen zij ook hun keuze vast laten leggen. Ik hoop dat er heel veel donoren bijkomen. Nu is de gemiddelde wachttijd voor een nier 3,5 jaar. Ook de ouders van Mick deden herhaaldelijk een oproep voor meer donoren. Daarom deze column. Delen is belangrijk: of je nu je keus meedeelt of je organen wilt delen.

Voor mijn oom Henk.

Voor Mick.

Voor vele anderen.

Karin van Dijk