Mij is niks verteld
wo 23 december 2020 even sTorenTot mijn grote schrik las ik drie weken geleden in de krant dat de managers van de stad het bijltje erbij neergooien. Zelf erbij neergooien? Of moeten erbij neergooien? Mij is niets verteld. Had dat dan gemoeten? Zeker niet, maar je voelt je soms belangrijker dan je bent. Ik wel, tenminste. Met centrummanager Eduard Plate heb ik de afgelopen jaren sporadisch contact gehad, met marketing-goeroe Erik Meijer des te meer. Wat meer aandacht voor zijn afscheid en gedane arbeid in deze column is evident.
Ik leerde Erik Meijer zo’n drie jaar geleden kennen. Hij nam het stokje over bij de stadskrant ‘Ontdek & Beleef’ en de activiteiten in de het centrum. Met zijn aanstekelijke lach, creatieve ideeën en nimmer aflatend enthousiasme stond hij er ineens. Hardenbergers zijn kat-uit-de-boom-kijkers, maar tegen Eriks’ charme bleek niemand bestand. Binnen afzienbare tijd werd Erik de spil van vele netwerken.
Met enorm veel drive zette hij zich de afgelopen jaren in voor de stad. Voor en achter de schermen. Een mooi voorbeeld daarvan: de kussentjes. Het moest knusser en intiemer, vond hij en zo verschenen in weekends en in vakanties kussentjes op de banken in de stad. Leek leuker, zat beter.
Talloze evenementen en acties bedacht hij, plande ze en voerde ze uit. Niet gehinderd door een urencontract. Wat hij in zijn kop had, moest goed. Nee, perfect. Hoeveel tijd dat ook kostte.
Van Erik kreeg ik de kans om meer muziek naar de stad te halen, een lang gekoesterde wens en samen haalden we voor de tweede keer de Zandtovenaar naar het centrum. Misschien vraagt u zich af: wie is Erik Meijer? Dan is hij in zijn opzet geslaagd. Misschien zegt u: natuurlijk, Erik Meijer! Ook dan is hij in zijn opzet geslaagd. Daden mogen worden gezien, soms past bescheidenheid.
Ik durf te zeggen: we gaan je missen, Erik, in je rol in Hardenberg. Ik ga je zeker missen. Aan de stad om een vervanger te vinden. Dat wordt een klus. Dat hoef ik niemand te vertellen...
Bert Nonkes
