Even sToren

Kent u ze, die fotoalbums die je van je vakantiekiekjes kunt samenstellen? Online, met tal van compositiemogelijkheden en betoverende achtergronden; alsof Bruchterveld ineens aan de Stille Zuidzee ligt. Binnen de kaders van al dat fraais schikt u uw mooiste herinneringen. Ik wil zo’n album niet.

In mei legt elke vogel...

Ik had meivakantie. Rutte & Co. waren op de hoogte: ik had hun voicemail ingesproken. Ze luisterden goed; naar de stem van het volk, zeg maar. In mijn vakantieweek zouden, zo besloot Den Haag, de terrassen weer open gaan. Mooi, dacht ik, misschien moeten we die man toch nog een kans geven. Dankbaar liet ik in ons kerkblad vermelden dat Gea en ik een weekje van de radar zouden zijn: wij gingen een rondje Nederlandse terrassen doen.

En toen was het zover. En toen was mei ineens februari geworden. Hoezo terrassen?! Nou ja, eentje hebben we geprobeerd. Uit de wind, onder een afdak, en met ons gezicht in de richting waar volgens Buienradar de zon zich zou kunnen bevinden. Gea bestelde een kop thee. Ik moest iets langer nadenken. De thee kwam. ´Snel opdrinken´, zei ik, ´´t is nu nog warm´. Maar Gea wilde haar thee ´niet zo heet´ drinken. Ik dacht: zoek het dan ook maar uit en bestelde een whisky. ´Nee, geen ijs, ben je mal!´ Terwijl Gea sneu constateerde dat haar thee ijsthee was geworden, klemde ik mij kleumend vast aan mijn whiskyglas.

´Gezellig hè,´ zei ik dapper. Maar ze hoorde me niet, want ze was net bezig een wak in haar thee te hakken. Wat een kou! Terwijl we naar huis reden, zag ik een vlucht regenwulpen die ondersteboven door het luchtruim werd gesleurd, alom waren takken aan de wandel en de regen oefende de horizontale versie. De rest van de week hebben wij geschuild in kringloopwinkels en achter Netflix.

In mei legt elke vogel een ijsje. U kunt me de pot op met uw mooie vakantiefotoalbum. Ik wil geen fotoalbum. Ik wil nog een glas whisky, en laat de fles maar staan.

Adrian Verbree