Openheid

di 12 maart 2024

Als notaris had ik enkele jaren geleden een bespreking met een jong stel, dat een huis had gekocht en dat voorlopig niet van plan was om te trouwen. Als notaris adviseer je in zo'n situatie een samenlevingscontract en testamenten: elkaars enige erfgenaam en daarna de families half/half. Dan stelt de notaris wat vragen. Leven alle ouders nog? Zo niet, is er nog een onverdeelde nalatenschap, die in de eigen familie moet blijven. Kunnen jullie met beide families goed opschieten? Zo nee, moeten dan wel beide families erven? En toen mijn laatste vraag: "Hebben jullie ook kinderen?" De dame antwoordde: Nee, wij zijn in alle opzichten starters op de markt. Eerste serieuze relatie, eerste woning. De jonge man keek zijn partner aan en knikte instemmend: Geen kinderen dus. Ik gaf een lijstje met nadere vragen mee en de volgende afspraak zou plaatsvinden over 14 dagen. 's Middags belde de jonge man mij op. "Notaris", zei hij, "vanmorgen zei ik dat we we geen kinderen hebben, maar dat klopt niet. Ik heb een dochter van 4 uit een eerdere korte relatie. Gaat u dat ook aan mij vriendin vertellen?" Mijn antwoord was kort en bondig: "Ik vertel niks, maar jij wel en wel binnen 14 dagen!" Na 14 dagen kwamen ze beiden weer op kantoor voor de vervolgbespreking. Ik vroeg mij toch wel wat bezorgd af, hoe het zou af lopen. Na de gebruikelijke inleidende woorden en mijn: "Vertelt u maar, wat u overlegd hebt.", stak de jonge vrouw van wal: "Notaris, wat ik nou heb gehoord. Hij heeft een dochter, geweldig toch. Het is een heel leuk kind. We hebben al kennis gemaakt en in ons nieuwe huis zullen we zeker een logeerkamertje voor haar inrichten." Dit had ik dus niet verwacht. Ik ging opgewekt verder met de bespreking.