Rituelen

wo 26 januari 2022 Op het Twenterandje

Rituelen

Ik ben dol op rituelen, altijd geweest. De verjaardag van de kinderen, de laatste schooldag, de laatste vakantiedag. Ik bedenk er iets voor, zodat het fijn en gezellig is waardoor je er naar uit kunt kijken. Het is mijn oprechte overtuiging dat rituelen houvast geven in de sociale omgeving van een gezin, een school, een buurt enz. Natuurlijk veranderen ze in de loop van de jaren. Ons gezin breidde zich uit, veranderde van leeftijd, sommige rituelen vielen af, anderen kwamen erbij. Het ene ritueel blijkt tijdsbestendiger te zijn dan het andere. Neem het Sinterklaasfeest, van diepgelovige kleintjes in de goedheiligman, naar pubers, naar volwassenen, naar jonge gezinnen en nu weer gezinnen met pubers. Door Corona zagen we de afgelopen twee jaar dat deze jonge gezinnen hun eigen ritueel uitvonden met hun eigen gezin. Dan past het als grootouders om afstand te nemen, met pijn in het hart, maar met een vat boordevol dierbare herinneringen. Rituelen moeten namelijk niet knellen of anderen hinderen. 

Ook Kerst en Oud en Nieuw dat achter ons ligt, kent kenmerkende rituelen. Glühwein door mijn lief gemaakt, lekker eten, kaarsen, kerstliedjes zingen. Samen eten met lieve vrienden op oudejaarsavond koesteren wij even als de traditionele oliebol en appelflap. Maar het ontgaat me totaal waarom iemand het leuk vindt het ritueel van “knallen” in stand te houden. Onze ramen trillen in de sponningen, de beesten buiten rennen verschrikt heen en weer. Deze traditie knelt en hindert en is in mijn ogen niet meer van deze tijd. 

Anneke Beukers