Bloed kruipt waar het niet gaan kan..

ma 5 december 2022

Het begon vorige week met een telefoontje van neef Henk. Zijn moeder was overleden. De laatste aan de Bults kant van de familie. Tante Sien was een zusje van mijn vader. Een familie met 9 kinderen waarvan de eerste rond 1922 geboren was. Tante Sien is 91 jaar geworden. Een gezegende leeftijd. 

Toen ik Henks telefoontje kreeg, had ik al last van een lichte kriebel in mijn keel. Spoelen met zout water hielp al niet meer, en de gevolgen, zere oren, een lekkende neus, en een keel als schuurpapier zorgden ervoor dat ik me net zo slap voelde als Gerard Jolink op een slechte dag. Vervelend ook dat je in het post-corona-tijdperk telkens weer moet uitleggen dat je getest hebt en dat het echt geen corona is. 

Was het wel Corona geweest, had ik niet meegemaakt wat ik afgelopen week meemaakte. 

Natuurlijk twijfelde ik of ik nu wel moest gaan. Maar ja, ‘bloed kruipt waar het niet gaan kan’ zoals dat heet en ik kon de behoefte om mijn familie weer te zien en mijn tante de laatste eer te bewijzen niet onderdrukken. De meesten had ik al jaren niet meer gesproken. Mede door corona. Maar toch vooral ook omdat het contact door de jaren gewoon verwaterd was. 

Dus na iets ontbijterigs in elkaar geflanst te hebben dat ik met moeite weg kreeg, een pot koffie te hebben gezet en mijn jas volgepropt te hebben met dropjes, zakdoekjes en een flesje water heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben gewoon gegaan. En ik was niet de enige die er zo over dacht, want deze verdrietige begrafenis was flink bezocht en mondde uit in een familie weerzien van formaat. Soms kenden we elkaar nog nauwelijks terug. Maar de consensus was dat deze familie, die elkaar zo goed als helemaal uit het oog verloren was, blij was elkaar teruggevonden te hebben. We zijn nu een appgroep gestart en de verhalen over elkaars leven zijn indrukwekkend. Gek toch hoe je elkaar zo uit het oog kunt verliezen? Het deed me beseffen dat door de lange geschiedenis die je samen hebt, familie toch echt iets onvervangbaars is. Ik zie een reünie aankomen, en ik kijk ernaar uit.