Wennen
di 12 april 2022Afgelopen vrijdag had ik ineens zo’n gevoel van wennen. Ik was met Rianne en onze jongste zoon Rob in de Voorveghter bij de laatste voorstelling van Youp van ’t Hek. Toen we aankwamen realiseerde ik me dat het al ruim twee jaar geleden was dat we met zoveel mensen samen in de theaterzaal zaten maar het leek wel of het vorige week was.
Dat overkomt me wel vaker de laatste weken, heel veel dingen mochten we niet vanwege de lock-down. Wat in maart 2020 eindigde is tot nu toe niet meer zo geweest. Maar wat is er in de twee jaar gebeurd, de tijd is gewoon weg, ik ben het soms helemaal kwijt. Ik lees in de krant dat kinderen van 14 tot 18 moeten gaan leren wat uitgaan is, dat ze gewoon een stuk van hun ontwikkeling missen. In die levensfase maak je als mens veel mee, alles is nieuw en je begint een eigen leven.
Pubertijd is heftig en als mens moet je erg wennen aan het ontwikkelen van een eigen identiteit. Ik kan me van die periode herinneren dat ik altijd aan stond en overal bij wilde zijn. Zoveel nieuwe indrukken waardoor het nu nog steeds lijkt dat die periode van mijn leven heel lang heeft geduurd. Het was een prachtige, maar ook onzekere tijdsfase waarin ik soms het middelpunt was maar op andere momenten het gevoel had er niet bij te horen. Ook onze jonge mensen maakten deze periode mee en als dan zomaar twee jaar weg zijn waarin niets mocht dan is het heftig om de draad weer op te pakken.
Maar ook wij volwassenen mogen de sociale draad weer oppakken en ik merk ook dat het voor ons zoeken is. Lekker thuis blijven zonder verjaardagen, feestjes, verplichtingen die ook vaak heel gezellig zijn, maar mis ik het nu echt. Youp zei het erg mooi. ‘Hoe lang mag ik doorgaan met leven. Niemand weet hoe laat het is, is het vijf voor twaalf of net half zeven dus moeten we dansen en moeten we vrijen, moeten we lachen en drinken vol vuur'. Ik denk dat ik wel ga wennen aan het leven na de lock-down en dat we ons mogen realiseren dat we als mensen elkaar nodig hebben om samen te zijn en te genieten van bijzondere momenten.
Henk Leemhuis