Ruimte

ma 22 november 2021

De afgelopen 1,5 á 2 jaar stonden (en staan nog steeds) in het teken van afstand houden. 1,5 meter, minimaal. Midden in mijn zwangerschap brak corona uit. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld, juist om die afstand. Knuffelen was ineens gevaarlijk, alles moest alleen gedaan worden. Op een gegeven moment raakten we wat gewend aan het niet aanraken, niet knuffelen en afstand houden. Ik weet niet hoe jullie er nu bij zitten, maar wat mis ik het. Het grijze gebied waarin alles er gewoon kon zijn, zonder dat er meteen een bak vol meningen overheen kwam. Dat meningen en uitspraken met een korreltje zout werden genomen. Daar is nu niks meer van over, lijkt het. De letterlijke ruimte tussen mensen is veel meer geworden, maar de sociale ruimte is er bijna niet meer. Ik hoor steeds meer dat mensen zich beklemd voelen, dat ze zich niet meer durven te uiten, omdat de wereld daar geen ruimte meer voor heeft. Uitspraken zijn hard en zwart-wit, er is steeds minder tolerantie. Ben je het er niet mee eens? Dan kan het zijn dat je zo een mes in je lijf hebt. Is het niet een echt mes, dan wel een eentje gemaakt van woorden. Op een gegeven moment kom je op een plek in het leven dat je rust en ruimte nodig hebt om jezelf weer te vinden. Om te ontdekken waar je in vastloopt en waar je in kunt groeien. Terugkijkend naar de momenten dat je bent gegroeid, is het vaak zo dat die groei is ontstaan uit je eigen zwakte, je eigen pijn. Elk mens deelt dat. Dat is onze verbinding. Elk mens heeft ruimte nodig om te kunnen groeien. Elk mens heeft recht om te groeien. Dus laten we elkaar de ruimte geven door wat toleranter te zijn, onszelf niet te serieus te nemen, en te blijven praten.

Dianne Companje