Waar blijft de tijd?

di 9 november 2021

Er is zoveel gaande deze week in de wereld. Een klimaattop, er was weer een persconferentie en komt er ooit nog een nieuw kabinet? 

Ik zou dus een heel zwaar beladen column kunnen schrijven over een van deze onderwerpen. Dat ga ik niet doen. Ik ga wel een onderwerp aansnijden waarvan ik denk dat de meeste moeders en vaders het gevoel wel zullen kennen. 

Onze baby is geen baby meer. Ze is een dreumes. Vroeger wilde ik nooit geloven dat de tijd zo snel ging. Ik herinner mij nog de momenten dat de minuten seconden leken en de uren wel dagen. Maar nu? Ik heb geen idee waar het afgelopen jaar is gebleven. 

Vorig jaar november werd ze geboren. Midden in de lockdown. Nederland was op slot. En nu is ze alweer 1 jaar. Een dreumes. Ik moet dit vaak zeggen om het te geloven. Ik heb gehuild op haar eerste verjaardag, overmand werd ik door emoties. Ons meisje loopt tegenwoordig zo weg op haar loopfietsje die ze heeft gekregen van haar opa en oma. Tranen biggelden over mijn wangen. Wat een emoties, maar vooral wat een geluk. Een geluk dat ik iedere dag koester. Een gezonde dreumes die lacht, kruipt en vooral veel ondeugd uithaalt. Het eerste jaar met onze dochter was een emotionele achtbaan. Overspoeld door liefde, onzekerheden, frustraties en geluk. 

Wat wordt ze groot, maar toch nog zo klein. En wat is het mooi. Zo mooi, maar wat gaat het snel. 

Rianne Vos