Versnipperd

wo 13 oktober 2021 Op het Twenterandje

Meestal weet ik wel waar ik over wil schrijven. Dan is er wel een thema of onderwerp waar ik wat over kan vertellen, over nadenk, en dan vloeit het er zo uit. Maar deze keer is het lastig. Lastig omdat woorden beladen kunnen zijn, omdat letters gevaarlijk zijn. Omdat er ook een keerzijde is aan zeggen wat je denkt, zeggen wat je bezig houdt. Er lijkt altijd wel een mening klaar te liggen, zeker de laatste tijd. Let maar op, hier wat voorbeelden: Corona QR code, wel of niet ok? Wel of niet gevaccineerd? Waarom wel? Waarom niet? Wil je een knuffel? Zit je toch achter een scherm? Zullen we de drie zoenen maar afschaffen? Handje schudden is wel weer ok, toch? 

Dus weer terug naar waar ik over wil schrijven. Maar durf ik nog wel te schrijven? Wie denkt er dan wat over mij? Vind ik die meningen belangrijk? Wat zegt dat over mij? Zo is weer een hele avond gevuld met gedachten en vergeet ik dat er ook genoeg is om niet over na te hoeven denken. 

We zijn met veel mensen op deze aardbol. We kunnen elkaar binnen een paar seconden bereiken. Bellen, appen, facebook, messenger, noem maar op. We hebben de luxe zo goed bereikbaar te zijn voor onze naasten en voor alles daar omheen. Het enige wat we niet meer zo snel doen, is echt laten zien wie we zijn, waar onze problemen liggen, hoe we ons echt voelen en wat het met ons doet. Bang om afgewezen, veroordeeld of beoordeeld te worden? Op onze beurt oordelen we net zo hard als dat we beoordeeld worden. Een mening die iets anders is dan die van ons, kan niet meer. Eerst was dat nog wel ok, ieder z’n ding. Misschien een mooie uitdaging voor mijzelf: ik ga mezelf niet meer zo serieus nemen en meer open staan voor wat een ander zegt. 

Doe je mee?