Dat doet die van mij niet!

Deze column schrijf ik voor de ouders van de kinderen niet altijd in de pas lopen en voor degene die daar iets van vinden. Over kinderen die dingen doen die niet door de beugel kunnen, en waar je als ouder op aangekeken wordt, want jij zult ze niet goed hebben opgevoed. Het commentaar is vaak: “Als mijn kind dat zou doen” Daar irriteer ik me aan. Ik wilde beleefde en voorbeeldige kinderen. Zo hebben we ze ook opgevoed. De uitwerking pakte alleen ietsje anders uit.

Zo kreeg ik jaren geleden een telefoontje van de politie dat mijn zoon en zijn vrienden de oude brandweerkazerne in waren geglipt. Ik stond hem thuis op te wachten: klaar voor een preek en een flinke straf. Mijn kind dat zoiets deed? Toen bleek dat ze tegen de politie niet helemaal eerlijk waren geweest. Om hen te laten beseffen dat dit echt niet kon hebben wij en andere ouders de wijkagent ingelicht om eens een stevig woordje met ze te spreken op het bureau. Dat hielp. Dachten we. Het zou later toch voorkomen dat onze kinderen domme dingen deden. Zo kreeg ik een tijdje geleden een telefoontje van mijn andere zoon: hij at niet mee, want ze waren met een stel vrienden bij het Attractiepark. Omdat ik weet hoeveel geld hij op zijn rekening heeft leek me dit gek: daar had hij niet voldoende geld voor. Aarzelend kwam eruit dat ze op een illegale manier binnen waren gekomen. Ik werd boos en heb aangegeven dat hij een boete plus entreegeld zelf moest betalen. Ineens flitste er een herinnering door mijn hoofd. Op de basisschool deden wij het ook! De jongens knipten een gat in het hek van toen nog het Ponypark en wij kropen er doorheen en hadden de tijd van ons leven. Dit deden we meerdere keren. Tot ik zo ‘slim’ was om mijn fietssleutel op een vlonder te gooien toen ik in de Looping Star ging. Toen ik lopend met de fiets naar huis moest betrapte een buurmeisje mij en vertelde het aan mijn ouders. Dat was de laatste keer: er kwam een portie straf en ik beloofde het niet meer te doen. Mijn ouders hadden dit nooit van mij verwacht. Uiteindelijk ben ik best goed terecht gekomen ondanks mijn domme acties. Dit is geen pleidooi voor criminele daden, maar wel voor een stukje relativering. Op een gegeven moment ben je er als ouder niet altijd meer bij. Ze zullen struikelen, vallen en weer opstaan. Dit zal per kind verschillend zijn. Je kunt ze laten inzien dat het niet verstandig was en er consequenties aan verbinden. Als ouder hoef je je niet te schamen voor de dingen die je kind doet: het hoort bij het leven vind ik. Ik zal dus de laatste zijn die roept: “Dat doet die van mij niet!”

De column even sToren wordt verzorgd door Henk Leemhuis, Karin van Dijk, Bert Nonkes, Adrian Verbree en Rudi Bults.