Vooraan

Daar zaten we weer. We genoten van een avondje in het theater. Dit keer samen met vrienden bij de Cabarestafette. We lieten ons verrassen. Ik had de kaartjes geregeld en zaten op de 1e rij. Hier werden mijn vrienden ontzettend zenuwachtig van, evenals mijn man. Hij zag het alweer gebeuren. Wij zijn op één of andere manier namelijk vaak aan de beurt… Een cabaretier stelt ons een vraag of we belanden op het podium. Al kijken we zo neutraal mogelijk: waarschijnlijk stralen we toch iets uit. Toen we lang geleden met de kinderen naar het theater gingen was dat ook al het geval. Het maakte niet uit waar we zaten, er werd regelmatig één van ons uitgepikt. Zo mocht één van onze jongens destijds op het podium een ‘dode vogel’ begraven. Met zijn handje in de grote vuist van de echte Ome Willem liep hij over het podium om heel deftig en statig de vogel de laatste eer te bewijzen. De ander maakte zich bij een andere voorstelling als tiener zo klein mogelijk, maar werd er toch uitgepikt voor een goocheltruc op het podium: niet leuk, schamend en blozend mompelde hij dat hij nooit meer met ons mee zou gaan naar het theater. Ik werd ook regelmatig uitgekozen. Stefano Keizers pikte mij er bijvoorbeeld uit. Samen met een handjevol andere ‘geluksvogels’ mocht ik op het podium meespelen tijdens een verjaardagsscène. Hij kreeg daar ter plekke een gespeelde hartstilstand en bleef doodstil liggen. Paniek maakte zich van ons meester: wat moesten we doen? We legden hem netjes neer, een bosje bloemen erbij en we wachtten totdat hij weer overeind kwam. Wat niet gebeurde. Dit was het eind van zijn voorstelling en hij bleef liggen totdat iedereen de zaal had verlaten. Mijn man is hierna terughoudend geworden bij mijn keuzes van de voorstellingen die we bij gaan wonen. Als hij weet dat er geen interactie plaats vindt met publiek gaat hij graag mee. Waarom nu dit onderwerp? Ik zal het maar eerlijk zeggen: eigenbelang. Op zondag 16 april geef ik mijn tweede voorstelling. De vorige keer heb ik er zo van genoten dat ik een nieuwe heb geschreven. Het lijkt me fantastisch om in de Voorveghter te kunnen optreden voor een volle zaal. De kaartverkoop gaat al mooi, maar die eerste rij… Daar zijn nog tien lege stoelen! Waarschijnlijk zijn mensen bang dat ook ik iets ga doen met die eerste rij. Daarom beloof ik plechtig dat ik dat níet zal doen. Hooguit een applaus voor deze stoere mensen. Dus wilt u graag een applaus? Dan zou ik zeker kiezen voor de stoelen vooraan bij de voorstelling ‘Mag het ietsje dieper?’ Zie ik u daar?