Zo oud als je je voelt

We zien hem aankomen: grijze baret, mondkapje en stevige wandelschoenen aan. Hij stapt bij ons de ski-gondel in. Vanaf het moment dat hij instapt voelen we het: hij wil graag praten. Ik zie de waarschuwende blik van mijn zoon: ‘niet doen’. Het is al te laat. De man begint met het praatje over het weer en binnen no time hebben we zijn stokpaardje te pakken. Want hij is al oud. En hij skiet al jaren niet meer, maar geniet van de vakantie met zijn gezin. De wereld is veranderd, en ál die nieuwigheden. Zijn QR-code heeft hij op papier, die heeft zijn zoon uitgeprint. Hij doet namelijk niet aan computers en niet aan mail. Hij laat een stilte vallen en dan komt het: “De enige mail die ik gebruik is pannenkoekenmeel” Er volgt een bulderende lach. We lachen beleefd mee, tenminste zo lijkt het: toch een voordeel van die mondkapjes. Hij ratelt door. Dat hij voor de gemeente iets moest mailen, maar dat hij zei dat het stoffig zou worden, want ja, de enige mail die hij gebruikt is pannenkoekenmeel. Ik zie voor me hoe hij dit grapje steeds maakt, bij alle praatjes. Op verjaardagen zien ze hem vast aankomen, met z’n meel grapje. Mijn zoon durft me niet aan te kijken, want hij weet dat we dan allebei echt in de lach schieten. Mijn schoonvader naast me zegt niets. Hij is jaren ouder dan deze man en skiet en mailt als een malle. Ik heb me voorgenomen om juist nú veel dingen te doen die ik graag doe. Straks word ik oud en lukt het niet meer, en dan wordt mijn stokpaardje: “Had ik maar” Dan liever nu de grapjes maar maken. Ik ga daarom nog een keer optreden. Ditmaal in theater Dina bij The Fellowship in Dedemsvaart op 2 april. Er zijn nog kaartjes te krijgen via hun site, ouderwets te halen of via de meel.