Dat gaat mij niet gebeuren

Daar lag hij dan. Zomaar ineens tussen de folders. Ik schrok ervan: een brief met iets van incasso en míjn naam erop. Dát alleen al gaf me de zenuwen en terwijl ik op mezelf mopperde dat ik consequenter moet zijn met betalingen scheurde ik de brief open.

Een verkeersboete vanwege te hard rijden. Mijn tweede boete in mijn leven. Toch? Of zou het toch mijn zoon zijn die in mijn auto te hard reed? Sinds hij zijn rijbewijs heeft mag hij af en toe mijn auto mee. “Alleen als het echt nodig is mam!” Zo begon het. Het bleek echt vaak nodig en ik vond dat eerlijk gezegd soms best lastig. Mijn auto blijkt toch een soort heilige koe voor mij te zijn. Mijn eigen plekje, met mijn eigen spullen en eerlijk is eerlijk: ook mijn eigen zooi. Steeds vaker komt daar nu ook zijn zooi bij: een oud T-shirt, Mac Donalds bonnetjes en bekertjes, een zonnebril en oplaadkabeltjes. Als hij erin heeft gereden staat mijn radio op een andere zender, mijn witte stuur wordt zwarter door zijn vieze monteurshanden en mijn stoel staat in een andere stand.

Terwijl ik in mijn agenda keek waar ik was op het tijdstip van de boete dacht ik terug aan jaren geleden toen mijn man de Suzuki Alto van zijn moeder volledig afragde. Dát gaat mij niet gebeuren: sinds vorige week heeft mijn zoon zijn eigen auto gekocht. Kan hij die lekker zelf afraggen en zijn zooi maken. De boete was voor mij en ook terecht trouwens. Niet echt een goed voorbeeld, maar misschien juist wel één waarvan híj dan weer denkt: “Dat gaat mij niet gebeuren”.

Karin van Dijk